Τα «Ξυπνήματα» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που, όταν κάποιος τις βλέπει, του προκαλούν πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις. Αποτελεί μια ευκαιρία να αναλογιστείς τι είναι αυτό που έχει σημασία στη ζωή σου, σε τι δίνεις νόημα και τι τελικά θεωρείς δεδομένο και το παραμερίζεις.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, όπου ένας γιατρός προσλαμβάνεται σ’ ένα νοσοκομείο, έρχεται σε επαφή με κατατονικούς ασθενείς που πάσχουν από εγκεφαλίτιδα, οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση αλαλίας και ακινησίας για σαράντα περίπου χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, ο συντονισμός του σώματός τους με τις επιθυμίες τους είναι ανέφικτος.
Ωστόσο, αυτό το status quo αλλάζει, όταν μια μέρα ο Δρ Σέγιερ πειραματίζεται και προκαλεί ένα «ξύπνημα» σε μια ασθενή του. Καταφέρνει να τη κάνει να κουνήσει τα χέρια της και να πιάσει τα γυαλιά της, όταν εκείνος τα κρατάει μπροστά από τα μάτια της και στη συνέχεια τα αφήνει, για να πέσουν κάτω.
Είναι εκείνη η στιγμή που σημειώνεται κάτι πρωτόγνωρο σε αυτό το νοσοκομείο, αλλά δεν αντιλαμβάνεται από όλους ως τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά, ο γιατρός πιστεύει στη ζωντάνια που κρύβουν οι ασθενείς μέσα τους, συνεχίζει, ανακαλύπτει και χορηγεί ένα καινούργιο φάρμακο.
Το δοκιμάζει αρχικά σε έναν ασθενή, τον Leonard, όπου το σώμα του αντιδρά και αναγεννιέται. Έχει τη δυνατότητα να μιλήσει ξανά, να χαμογελάσει, να αντιδράσει, να αγκαλιάσει, να περπατήσει, να χαιρετήσει… να κάνει όλα αυτά που στη καθημερινότητά μας μοιάζουν τόσο απλά και θεωρούμε αναμφισβήτητα ότι μας ανήκουν.
Επιτυγχάνονται τα επιθυμητά αποτελέσματα και το φάρμακο χορηγείται και στους υπολοίπους με την ίδια έκβαση. Παρά την αρχική επιτυχία, το φάρμακο αρχίζει να χάνει την επίδραση του και όσο περνάει ο καιρός η δυσκινησία και η παράλυση εμφανίζονται ξανά.
Στο πρόσωπο όλων, αλλά κυρίως σε αυτό του Leonard, μπορεί κανείς να εκτιμήσει και να καταλάβει τη ζωή, να στοχαστεί και να προβληματιστεί για τη προσωπική του στάση πάνω στα πράγματα. Αποδεικνύεται πως οι άνθρωποι που ζούσαν στο νοσοκομείο αυτό όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν απλά «φυτά» που βρίσκονταν σε έναν «κήπο» για να παίρνουν μόνο τροφή και νερό, δεν ήταν ασθενείς, αλλά είχαν σθένος και δύναμη που δεν τους είχε αφήσει η νόσος τόσα χρόνια να εκφράσουν.
Στη διάρκεια της ταινίας παρουσιάζονται καθαρά τα διλήμματα, οι προβληματισμοί, τα ρίσκα και οι φοβίες της ιατρικής κοινότητας, η υπομονή κι επιμονή των νοσηλευτών, το πώς ένα μονότονο περιβάλλον μπορεί να αποκτήσει γρήγορα ζωή.
Δίνεται ένα ερέθισμα και γεννούνται ερωτήματα για το πώς τα πράγματα που μοιάζουν ανέφικτα μπορούν να αλλάξουν, πώς μπορούν να δημιουργηθούν ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις κάτω από δυσμενείς συνθήκες και ότι «το ανθρώπινο πνεύμα είναι πιο ισχυρό από οποιοδήποτε φάρμακο». Παραλληλισμοί, δηλαδή, που μεταφέρονται εύκολα στη ζωή του καθενός μας.
Δείτε το trailer
πηγή:cine-δρία,psychologyNow.gr