Πιστεύω ότι τα τόσα «όχι» που λέμε, είναι απόηχος από τα παιδικά μας χρόνια:
- όταν μας είπαν να μην τρέχουμε μέσα στο σπίτι,
- να μην κλαίμε, αλλά και άλλους, κυρίως,
- αυθαίρετους κανόνες και αυθαίρετα όχι.
Η αυθαίρετη θέσπιση κανόνων μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα θυμού και δυσαρέσκειας, μια ατμόσφαιρα ψεμάτων κι εξαπάτησης, συναισθήματα αδυναμίας και εξάρτησης.
Συχνά είναι οι κανόνες της παιδικής μας ηλικίας που παραμένουν ανεπεξέργαστοι και δημιουργούν δυσαρέσκεια στις οικογένειες που δημιουργήσαμε οι ίδιοι.
Ο σκοπός μας ως γονείς πρέπει να είναι να βρούμε το θάρρος να ασχοληθούμε προσεκτικά με τους κανόνες που έχουμε θέσει.
Ας θυμηθούμε πώς αισθανθήκαμε όταν η μαμά ή ο μπαμπάς ή ο παππούς μας είπαν «δεν τρέχετε στο δρόμο».
(Ο εγκέφαλός μας θα μπει στον πειρασμό να τους δικαιολογήσει με σκέψεις όπως «προσπαθούσαν να με κρατήσουν ασφαλή». Ναι, η ασφάλεια είναι σημαντική. Ας προσπαθήσουμε όμως να ”σπρώξουμε” μακριά αυτές τις σκέψεις κι ας εστιάσουμε στα συναισθήματά μας. Ας επικεντρωθούμε στις αισθήσεις στο σώμα μας).
Ποια είναι η πρώτη μας μνήμη από ένα «Όχι…» που έρχεται στο μυαλό μας;
Πώς νιώθαμε;
- Απογοήτευση;
- Θυμό;
- Ντροπή;
- Προσπαθήσαμε ίσως να εκφράσουμε την άποψή μας;
Τώρα ας επιστρέψουμε στον σημερινό ενήλικα εαυτό μας.
- Βιώσαμε συναισθήματα αδικίας;
- Συναισθήματα υπερβολικού ελέγχου;
- Νιώσαμε σαν να μην κατανοούσαν / να μην μας καταλάβαιναν;
Είναι περίεργη η σχέση που έχουμε ως προς τους κανόνες – τους μισούσαμε στη παιδική μας ηλικία και τους αγαπάμε ως ενήλικες. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά μας βιώνουν τα ίδια συναισθήματα που νιώθαμε ως παιδιά οι ίδιοι…
Και τέλος, ας θέσουμε στον εαυτό μας αυτές τις ερωτήσεις:
- Πώς θέλουμε να νιώθουν τα παιδιά μας;
- Πώς μπορούμε να έχουμε κανόνες χωρίς να τους δημιουργούμε αρνητικά συναισθήματα;
- Πώς μπορούν τα παιδιά μας να αισθάνονται ότι ακούγονται, τα εμπιστεύονται και ότι συμβάλλουν και αυτά στη θέσπιση των κανόνων;
Πηγή: Amy Bryant, Wild Child Counseling
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις