Από την ηλικία των 8 ετών, θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει άγχος. Κάποιος που δεν με ξέρει τόσο καλά, δεν το καταλαβαίνει, όμως, μέσα μου υποφέρω. Πολύ συχνά παθαίνω κρίσεις πανικού και παρόλο που γνωρίζω τι είναι αυτό που τις προκαλεί, δεν μπορώ να είμαι ποτέ σίγουρη για το πότε θα συμβούν.
Μέχρι χθες, για παράδειγμα, όλα κυλούσαν ομαλά. Είχαν περάσει αρκετές εβδομάδες, χωρίς να πάθω καμία κρίση άγχους. Ήταν υπέροχα. Πήγαινα στη δουλειά, φρόντιζα το σπίτι και τα παιδιά μου και όλα ήταν ήρεμα. Και, ξαφνικά, χθες το απόγευμα έγινε το… «μπαμ».
Κι ενώ καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι, όταν με πιάνει το άγχος μου, το μυαλό μου πηγαίνει αμέσως στο χειρότερο σενάριο.
Το ζήτημα είναι ότι ξέρω πόσο παράλογες ήταν αυτές οι σκέψεις, αλλά δεν μπορούσα να τις σταματήσω. Δεν μπορούσα να σταματήσω την καρδιά μου από το να χτυπάει γρήγορα και το τρέμουλο στα πόδια.
Αναρωτήθηκα αν ο γιος μου μπορούσε να καταλάβει πόσο νευρική ήμουν. Το τελευταίο πράγμα που θέλω στον κόσμο είναι τα παιδιά μου να μολυνθούν από το άγχος μου. Πονάω και μόνο στη σκέψη, ότι κάποιο από τα παιδιά μου θα περάσει αυτό που βιώνω εγώ τόσα χρόνια.
Το άγχος με εμποδίζει να είμαι η μητέρα που θέλω να είμαι. Να είμαι παρούσα για τα παιδιά μου. Είμαι κάπου αλλού, αιχμάλωτη των σκέψεών μου. Υποτίθεται ότι είμαι η μεγάλη, αλλά μεταμορφώνομαι σε παιδί – εντελώς ανίσχυρη και ευάλωτη.
Μισώ τον εαυτό μου όταν είμαι έτσι. Θέλω απεγνωσμένα να ηρεμήσω και δεν μπορώ. Πρέπει να περιμένω… Μερικές φορές το άγχος μου περνάει μέσα σε λίγα λεπτά και άλλοτε σε κάμποσες ώρες. Έχει τύχει όμως να υποφέρω και για εβδομάδες ολόκληρες.
Δεν μπορώ ποτέ να προβλέψω πότε θα μου συμβεί. Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί εμένα προσωπικά να μη με βοήθησε, αλλά ξέρω ότι για κάποιους άλλους ήταν θεόσταλτο δώρο. Ο καθημερινός διαλογισμός και η άσκηση με βοηθούν. Πολλές φορές κάνω αναπνοές για να ηρεμήσω.
Ένα πράγμα που έχω αρχίσει να κάνω τον τελευταίο καιρό είναι να λέω στα παιδιά μου: «Έχω άγχος αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι πρέπει να καθίσω λίγο». Στην αρχή δεν το έκανα γιατί θεωρούσα ότι μόνο με το να κρύψω το άγχος μου, μπορούσα να προστατεύσω τα παιδιά μου. Μετά όμως σκέφτηκα ότι τα μικρά καταλαβαίνουν πότε κάτι δεν πάει καλά. Το διαισθάνονται, οπότε οφείλω να του πω γιατί δεν μπορώ να παίξω ή να ασχοληθώ μαζί τους τη δεδομένη στιγμή.Τα αποτελέσματα ήταν καταπληκτικά. Τα παιδιά μου ήταν πολύ ευγενικά. Σταμάτησαν να παίζουν και έβαλαν τα χέρια τους στους ώμους μου, είπαν μερικά καλά λόγια και πραγματικά με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Ήταν ανακουφιστικό!
Ξέρω ότι το άγχος μου δεν είναι δική τους ευθύνη. Είναι ένα βάρος που δεν θέλω να σηκώσουν. Και γι’ αυτό κάνω ό,τι μπορώ για να τους προστατεύσω από αυτό. Φροντίζω τον εαυτό μου όσο καλύτερα μπορώ. Ζητάω βοήθεια όταν τη χρειάζομαι. Πιστεύω ότι παρά το άγχος μου, είμαι μια πολύ καλή μαμά.
Όμως όλο αυτό επηρεάζει το είδος μητέρας που είμαι και αυτό με πληγώνει. Ελπίζω, αν μη τι άλλο, ότι το άγχος με διδάσκει να είμαι πιο συμπονετική απέναντι στα έντονα συναισθήματα που βιώνουν μερικές φορές τα παιδιά μου. Και ελπίζω ότι αν κάποιο από τα δύο αναπτύξει κάποια αγχώδη διαταραχή, όπως εγώ, θα είμαι σε θέση να αναγνωρίσω το πρόβλημα, να το βοηθήσω και να φροντίσω να το ξεπεράσει.
Πηγή: scarymommy.com