Αν τα θεμέλια του είναι χτισμένα στην υποταγή και στην απώλεια της ακεραιότητας του ενός από τους δυο, τότε είναι μαζοχιστική εξάρτηση, όπως κι αν εκλογικεύεται ή παρουσιάζεται η σχέση.
Μέσα από τις σχέσεις συμβιβασμού, βρίσκουμε μια εύθραυστη ασφάλεια. Επιλέγουμε να θυσιάσουμε τον εαυτό μας και την ατομικότητα μας για να μην είμαστε μόνοι.
Χαρίζουμε απλόχερα την ελευθερία μας για να περιοριστούμε σε κάλπικα δεσμά σταθερότητας.
Η σταθερότητα όμως ως έννοια αποτελεί από μόνη της μια πλάνη. Τίποτα δεν είναι σταθερό και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Τα πάντα μεταβάλλονται, κάθε στιγμή, μέσα στους κύκλους του χρόνου.
Την ασφάλεια την συναντάμε μέσα από την παρουσία μας στο τώρα, μέσα από το γνώθι σαυτόν, μέσα από την αυθόρμητη έκφραση, χτίζοντας έτσι αληθινές σχέσεις, πρώτα με τον εαυτό μας κι έπειτα με άλλους.
Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στον έρωτα, καθώς είναι πολλές οι μάσκες της αγάπης.
Ο σαδισμός, ο οποίος εμφανίζεται συχνά με το πρόσωπο του έρωτα, προκειμένου να κυριαρχήσει κάποιος πάνω σε κάποιον άλλον. Έτσι ώστε να μπορεί να ισχυριστεί, κυρίως στον εαυτού του, πως ενεργεί καθ´αυτόν τον τρόπο υπό το πρόσχημα της αγάπης. Εξυπηρετεί ως μια λύση στο πρόβλημα της παροδικότητας, πλάθοντας την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, με το ξεπέρασμα των όριων της ανθρώπινης ύπαρξης. Προσπαθώντας να πιαστούμε από το απατηλό αίσθημα της απόλυτης ισχύς, ως επανάσταση στην πραγματικότητα της τόσο εύθραυστης υπόστασης μας.
Η ευαρέσκεια, ο ουσιαστικός παράγοντας της επιθυμίας και της αναζήτησης του έρωτα, είναι η απόλαυση των συναισθημάτων που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και αρεστοί. Ο ένας βλέπει στον άλλον εκείνο το πρόσωπο που μπορεί να καλύπτει τις συναισθηματικές και σωματικές του ανάγκες. Δεν είναι όμως αγάπη όταν το πρόσωπο που έχουμε δίπλα μας αποτελεί ένα μέσο ως προς την ικανοποίηση των αναγκών μας.
Η πραγματική αγάπη δεν έγκειται στο τι θα πάρω, αλλά στο τι θα δώσω.
Ακόμα και στην προσφορά όμως υποβόσκει ικανοποίηση, αν προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, όπως τον χρόνο μας, αν επενδύσουμε με οποιονδήποτε τρόπο πάνω του, γίνεται κατά κάποιον τρόπο κομμάτι μας. Αναπτύσσεται αγάπη διότι βλέπουμε, με την πάροδο του χρόνου, στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, ένα μέρος του εαυτού μας.
Η αληθινή αγάπη είναι να προσφέρεις, δίχως να προσμένεις αντάλλαγμα.
Η αληθινή αγάπη είναι να σέβεσαι την ατομικότητα και τα όρια του άλλου.
Η αληθινή αγάπη είναι ένα από τα πιο σημαντικά συστατικά της ευτυχίας.
Όχι γιατί κάποιος απλά μας κάνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας.
Όχι γιατί βλέπουμε την αντανάκλαση μας σε αυτόν.
Όχι γιατί μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω του.
Όχι η αγάπη με την μορφή κατοχής κάποιου άλλου, αλλά η αγάπη ως μέσο ένωσης.
Όταν δεν υπάρχει ένωση, τότε ο έρωτας, το σεξ, αποκτούν ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα και καταλήγουν να αναλώνονται όπως ένα τσιγάρο, ένα ποτό, ένα ναρκωτικό, τα οποία δεν προσφέρουν καμία ιδιαίτερη γεύση εν τέλει, αλλά μας ωθούν ολοένα και πιο μακρυά από τον εμάς τους ίδιους.
Να τολμάμε να βλέπουμε καθαρά ποιοι είμαστε και να αλλάζουμε ότι χρίζει βελτίωσης, για να μπορούμε να χτίζουμε σχέσεις πραγματικής αγάπης.. Ώστε να μην προδίδουμε την ψυχή μας, αλλά και να μην πληγώνουμε άλλους..
Η ανθρώπινη καρδιά δεν είναι φτιαγμένη για ερωτικούς αιφνιδιασμούς, όσο και αν το θεωρούμε φυσιολογικό να σπάει, να μαζεύουμε τα κομμάτια της, να τα κολλάμε κι από την αρχή ξανά..
Η ιδεώδης κατάσταση της καρδιάς μας είναι η συναισθηματική σταθερότητα.
Εκεί ανθίζει η αγάπη.
Προς τα εκεί να θέσουμε στόχο να πορευτούμε. Εκεί να βρεθούμε. Εκεί να υπάρχουμε!
Για ένα ταξίδι, με κατάλληλο συνοδοιπόρο. Δυο ψυχές μαζί, που θα μπορούν να υψωθούν πάνω από την σκόνη της καθημερινότητας. Μια σχέση που θα μας οδηγήσει, μέσα από την απελευθέρωση, πιο κοντά στον εαυτό μας.. στην αυτοπραγμάτωση!
Η αγάπη και ο έρωτας είναι παιδιά της ελευθερίας.
Ελευθερία.. «παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς». Να πράττουμε εν γένει σύμφωνα με ό,τι μας γεννά έρωτα στην ψυχή. Να πηγαίνουμε εκεί που αγαπάμε…
Βιβλιογραφική αναφορά: Erich Fromm., Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία., 1941.